Τέχνη Λήθης Αντίδοτο

Η Ελένη Ιωάννου* από την Καβάλα συμμετέχει με δύο έργα της στην επετειακή έκθεση "Τέχνη Λήθης Αντίδοτο" για τα 80 χρόνια του ολοκαυτώματος του Χορτιάτη.

   Ένα έργο μεγάλων διαστάσεων 1.62 cm x 1.30 cm

με τίτλο "Κραυγή, Σελίδες Ιστορίας. 

1. Τίτλος έργου: "Κραυγή-Σελίδες Ιστορίας"

Διαστάσεις: 1:30 cm. x 1:62 cm.
Υλικά: Ακρυλικά, παλαιωμένα φύλλα χρυσού, relief.

Ματωμένες σελίδες Ιστορίας.
Μνήμη αναλοίωτη στο χρόνο.
Απώλεια, πένθος.
Κραυγή κι οδύνη...

Απεικονίζει στο βάθος το δημοτικό σχολείο του Χορτιάτη που ιδρύθηκε το 1904 και κάηκε από τους Γερμανούς το 1944. Τυλιγμένο στις φλόγες, όπως τυλίχθηκαν στις φλόγες οι 149 άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί από το μένος των ΝΑΖΙ. Σε πρώτο πλάνο μια γυναίκα που πενθεί από την απώλεια, υποφέρει, κλαίει, κραυγάζει, δείχνει την οδύνη της και οδηγεί στο σήμερα τα τραγικά θύματα της αποφράδας ημέρας.

___Ελένη Ιωάννου

   Το δεύτερο έργο με τίτλο "Ευκλείδιος Ζωή" ανήκει στην προσωπική συλλογή της Ελένης Ιωάννου. Είναι η γυναίκα που υπομένει κι επιβιώνει. Έχει εκτεθεί στο χώρο της καπναποθήκης Καβάλας στα πλαίσια της έκθεσης "ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ" και είναι σχετικός με το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη γιατί η γυναίκα που απεικονίζεται στον καμβά, είναι όλες εκείνες οι γυναίκες που υπέφεραν και υποφέρουν από κάθε είδους βία.

2. Τίτλος έργου: Ευκλείδειος ζωή
Διαστάσεις: 1:00 cm x 1:00 cm & 0.40 cm x 0.40 cm
Μικτή τεχνική, λάδι, ακρυλικό & relief σε καμβά
Συμμετοχές σε εκθέσεις: Καλλιτεχνικός Μάιος & Crossing Paths.

Περιγραφή έργου: Ο πίνακας απεικονίζει την πραγματικότητα της γυναίκας που επιβιώνει σε ένα κόσμο που δεν είναι ίδιος αλλά αντίθετος από εκείνον που θα ήθελε. Ωστόσο, οι μικρές αντιθέσεις σε διάφορες πτυχές της ζωής της, την πείθουν ότι ζει σε μια αποδεκτή εναλλακτική πραγματικότητα... Η γυναίκα στο χρόνο, ως ολοκληρωμένη; ύπαρξη, σχήμα, συναίσθημα, ηλικία, σκέψη. Ως μνημείο φτιαγμένο από σάρκα και οστά, τοποθετημένο από τον δημιουργό της στο κλειστό εμβαδόν της καθημερινότητάς της, ως οντότητα στο σύμπαν, στο οποίο θα ενσωματωθεί μετά θάνατον και θα περιφέρεται διαιωνίζοντας το θηλυκό της γένος με τα αρνητικά και τα θετικά της γυναικείας υπόστασης.

Ποίημα-τίτλος:Ευκλείδειος ζωή

Παράλληλες ευθείες
που τέμνονται στα μήκη τους
σε κατασκευασμένη τέμνουσα της ζωής.
Αποδεκτό το αίτημα παραλληλίας.
Δύο παράλληλες, μία τέμνουσα,
πολλές γωνίες
ισοδύναμες των κοινών ημερών
με εντός εκτός και επί τα αυτά μέρη.
Ευκλείδειος ζωή
γεωμετρικών στοιχείων
σε κοινή μοίρα,
σε έναν παράλληλο κύκλο
κάπου στον 19ο και 29ο Ανατολικό μεσημβρινό
με κοινή συντεταγμένη.

Πάθος για ποίηση___Ελένη Ιωάννου

Την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου, ώρα 18:30 εγκαινιάζεται μία μεγάλη

Ομαδική Έκθεση Εικαστικών έργων, με τίτλο

ΤΕΧΝΗ - ΛΗΘΗΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ.

Η έκθεση είναι επετειακή για τα 80χρονα από το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη.

Πρόκειται για ένα σπουδαίο εικαστικό γεγονός, με έργα ζωγραφικής, χαρακτικής, φωτογραφίας, εγκαταστάσεις, video, performance τα οποία θα εκτίθενται σε όλο το χώρο-μουσείο του πολυχώρου ΙΣΛΑΧΑΝΕ στη Θεσσαλονίκη.

Τα εγκαίνια θα πλαισιωθούν από μία άλεκτη performance της Εύης Χατζημητάκου (‘Silent Comfort’ - κρουστά Αλέξης Νάνος), από μια μικρή συναυλία μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και με άλλα δρώμενα.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης κάθε Τετάρτη έχει προγραμματιστεί ένα πλούσιο πολύτεχνο πρόγραμμα. Αναζητήστε το.

INFO:

Πολυχώρος Πολιτισμού & Ισλαχανέ

(Ελένης Ζωγράφου 3, Θεσσαλονίκη), τηλ 231 020 6910

Διάρκεια: έως τις 30 Οκτώβρη 2024

Ώρες λειτουργίας:

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00 π.μ.–2:00 μ.μ .

Σάββατο και Κυριακή: Κλειστά

Είσοδος ελεύθερη

Διοργάνωση:

Σύλλογος Οικογενειών Θυμάτων Ολοκαυτώματος Χορτιάτη

(127957/09-04-2024)

Κίνηση πολιτών Χορτιάτη

Εφημερίδα Χορτιάτης 570.

Με την υποστήριξη του Δήμου Χορτιάτη και του Πολυχώρου Πολιτισμού Ισλαχανέ και υπό την αιγίδα του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδας.

Παραγωγή της Φωτογραφικής Ομάδας Θεσσαλονίκης «UMBRA»

και επιμέλεια του Βασίλη Καρκατσέλη.

Ελένη Ιωάννου*, βιογραφικό:

Η Ελένη Ιωάννου είναι από την Καβάλα. 

___Γράφει ποίηση, ασχολείται με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία. Ενίοτε με την εικονογράφηση και την αρθρογραφία. 

___Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεάτρου και δημιουργικής γραφής, μαθήματα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, ζωγραφικής, φωτογραφίας, τραγούδι και πιάνο. Συμμετέχει σε σεμινάρια όταν της δίνεται η ευκαιρία γιατί της αρέσει να ανανεώνει τις γνώσεις της, πιστεύοντας πως ο άνθρωπος όσο ζει μαθαίνει. 

___Έχει σπουδάσει Fashion Design, Interior Design και Makeup Artist, σε σχολές της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και fashion shows. Λόγω υποχρεώσεων, επανήλθε στη δράση αρκετά χρόνια αργότερα. 

___Ποιήματά της έχουν βραβευθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή, σε ebooks και ποιητικές ανθολογίες, Ο χρόνος που περνά και χάνεται, Το πρόσωπο του Έρωτα, Καλοκαιρινές Πνοές κ.α.. Δεν έχει εκδώσει προσωπική ποιητική συλλογή. Φωτογραφίες και ζωγραφικά έργα της έχουν διακριθεί και βραβευτεί επίσης. Στα Σικελιανά, στον Λογοτεχνικό-Φωτογραφικό διαγωνισμό "Νίκος Καζαντζάκης", στην Ε.Φ.Ε., στο Photocontest κ.α. Δραστηριοποιείται  με εκθέσεις  ζωγραφικής και με εκθέσεις φωτογραφίας με την *Ε.Φ.Ε. την *Φ.Ε.Κ. τον *Φ.Ο.Κ. τον Φωτογραφικό Όμιλο Θες/νίκης και το ifocus. Έχει συμμετοχές, σε φωτογραφικές gallery του περιοδικού Φωτογράφος, σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας, στη PHOTOVISION, σε εκθέσεις ζωγραφικής όπως "Καλλιτεχνικός Μάιος 2016", Cheap Art, REMbrand name στη Gallery Lola Nikolaou, Τέχνη-Λήθης Αντίδοτο κ.α. 

Είναι σε συνεχή δράση και νοιώθει τυχερή γιατί ασχολείται με ό,τι αγαπά και την εκφράζει. Εξάλλου η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή…

Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου του Πλάτωνα Ριβέλλη,

του *Φ.Ο.Κ. (Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας),

της *Ε.Φ.Ε. (Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία),

της *Φ.Ε.Κ. (Φωτογραφική Εταιρεία Καβάλας)

του Lens Culture (φωτογραφικό δίκτυο)

του ΑΙΤΙΟΝ Αθήνας (καλλιτεχνικό-λογοτεχνικό κίνημα)

και του *Σ.Φ.Γ.Τ. Κ (Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών Καβάλας).

___Ανεβάζει φωτογραφίες της στο Lens Coulture https://www.lensculture.com/eleniioannou

στο flickr με το όνομα: Elena DestijldelArte: https://www.flickr.com/photos/96111769@N02/

& Ελένη Ιωάννου: https://www.flickr.com/photos/156251416@N06/

___στην επίσημη ιστοσελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου https://www.photocircle.gr/el/portfolios/community/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BB

___Γράφει περί… ποίησης και «ό,τι της υπαγορεύει η συνείδηση...» στην επίσημη ιστοσελίδα της:          

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ https://obsessionforpoetry.blogspot.gr/

​Ελένη Ιωάννου

de.stijl.de.l.arte@gmail.com

Ισλαχανέ: Το κτήριο είχε τη δική του ιστορία

Ισλαχανέ: islā σημαίνει τακτοποίηση, αποκατάσταση και hane σημαίνει σπίτι/εστία. Δηλαδή ένα «Σπίτι Αποκατάστασης» για ορφανά και άπορα παιδιά πολλά χρόνια πριν η μικρασιατική καταστροφή και οι αντιδράσεις που δημιούργησε η ανταλλαγή πληθυσμών δημιουργήσουν νέα δεδομένα και ανάγκες.Ο όρος Ισλαχανέ συχνά μεταφράζεται ως  Maison de Correction δηλαδή Σωφρονιστήριο – Αναμορφωτήριο. Ωστόσο, δεν υιοθετείται με τη σημερινή έννοια της τιμωρίας σε ένα κατάστημα εγκλεισμού, καθώς οι τρόφιμοι δεν ήταν ανήλικοι παραβάτες, αλλά ορφανά και άπορα παιδιά.

Η Σχολή της Θεσσαλονίκης, δεν παρείχε μόνο γνώσεις σε ραπτική, υποδηματοποιΐα και ξυλουργική, όπως οι άλλες, αλλά διέθετε και ένα πλήρως εξοπλισμένο μηχανουργείο, σιδηρουργείο και ξυλουργείο

Η συνεχής παρουσία του συγκροτήματος του Ισλαχανέ και η ποικιλία των χρήσεων που στεγάστηκαν στα κτίρια του, παρ’ όλες τις διαδοχικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και τη μετατροπή του από οθωμανική τεχνική σχολή ορφανών, σε κατάλυμα προσφύγων, σε δημόσιο ελληνικό εκπαιδευτήριο, καθώς και σε ιδιωτικό ελληνικό εργοστάσιο, δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, από το 1874 μέχρι σήμερα.

Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Ισλαχανέ της Θεσσαλονίκης, πρώην σχολή Τεχνών & Επαγγελμάτων Χαμιδιέ, αλλά και ορφανοτροφείο αρρένων, αποτελεί πλέον έναν μουσειακό χώρο με μόνιμη έκθεση κι ένα πολιτιστικό κέντρο που φιλοξενεί εκδηλώσεις, εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα. Το κτήριο του κατασκευάστηκε το 1902 και αποτελούσε τμήμα του οθωμανικού ορφανοτροφείου-τεχνικού σχολείου Ισλαχανέ, το οποίο ιδρύθηκε το 1874 από τη μουσουλμανική κοινότητα της πόλης, για ορφανά αγόρια κάθε θρησκείας, έχει όμως τη δική του ιστορία.

Το Ισλαχανέ της Θεσσαλονίκης βρισκόταν στο ανατολικό άκρο της σημερινής οδού Αγίου Δημητρίου, μεταξύ των οδών Αποστόλου Παύλου και Ελένης Ζωγράφου, στο μέσο περίπου των ανατολικών τειχών της πόλης, κοντά στη Νέα Χρυσή Πύλη. Επρόκειτο για το πρώτο συγκρότημα ορφανοτροφείου – τεχνικής σχολής της πόλης και χτίστηκε κατά την τελευταία περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας στη Θεσσαλονίκη, ενδεικτικό παράδειγμα των μεταρρυθμίσεων που επιχείρησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά την περίοδο του Τανζιμάτ (1839-1876), αλλά και των ευρύτερων εκσυγχρονιστικών εκπαιδευτικών τάσεων της εποχής. Το συγκρότημα απαρτίζονταν από τρεις κτιριακές ενότητες, δυο από τις οποίες είχαν οικοδομηθεί  εντός των ανατολικών τειχών της πόλης και μία εκτός.

Η Σχολή του οθωμανικού ορφανοτροφείου-τεχνικού σχολείου Ισλαχανέ αρχικά στεγαζόταν σε ένα μεγάλο τριώροφο κτήριο, ενώ σταδιακά απέκτησε άλλα τρία, το διδακτήριο, το τυπογραφείο και τα εργαστήρια. Στο τελευταίο, το μόνο που σώζεται σήμερα, λειτούργησε ξυλουργείο, μηχανουργείο και σιδηρουργείο, για την εκμάθηση των συγκεκριμένων τεχνών στα ορφανά αγόρια. Μετά το 1912, οπότε η Θεσσαλονίκη περιήλθε στο ελληνικό κράτος, το κτήριο του Ισλαχανέ περιήλθε στο Δημόσιο, το οποίο από το 1920 και μετά το εκμίσθωνε σε ιδιώτες προκειμένου να στεγαστούν βιοτεχνικές χρήσεις, ανάλογες με τα αρχικά εργαστήρια που υπήρχαν στη Σχολή.

Στη σχολή διδάσκονταν διάφορες τέχνες, όπως η τυπογραφία, η λιθογραφία, η ξυλουργική, η λεπτουργική (δηλ. ξυλογλυπτική), η υφαντουργική, η υποδηματοποιία, η ραπτική, και προγραμματιζόταν η δημιουργία και πρόσθετων τμημάτων για τη διδασκαλία και άλλων τεχνών, ενώ η φοίτηση –προφανώς– ήταν εντελώς δωρεάν. Οι μαθητές παρακολουθούσαν επίσης τα εξής μαθήματα: κοράνι, στοιχεία θρησκευτικών επιστημών, ανάγνωση τουρκικών, ορθογραφία και καλλιγραφία, αριθμητική, οθωμανική γραμματική, γεωμετρία, γεωγραφία, ζωγραφική, αλλά και γαλλικά, αραβικά και περσικά. Γνωρίζουμε ακόμα ότι η σχολή διέθετε και τη δική της μουσική μπάντα.

Το 1992 το πρώην κτήριο των εργαστηρίων χαρακτηρίστηκε από το ΥΠ.ΠΟ.Α. ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο συμπεριλαμβανομένου του εξοπλισμού του.

Πίσω στο χρόνο

Οι ηλικίες των παιδιών που φιλοξενούνταν στα Ισλαχανέ ήταν μεταξύ πέντε και δεκατριών ετών. Η εκπαίδευση που προσφερόταν ήταν σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, ενώ οι τέχνες που διδάσκονταν προσαρμόζονταν σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε περιοχής. Η οικονομική ενίσχυση των ιδρυμάτων προερχόταν από δωρεές και δημόσιους φορείς, όμως  το 1/3 των δαπανών τους καλύπτονταν με δικά τους μέσα, από τη δική τους παραγωγή. Ο χαρακτήρας των ιδρυμάτων αυτών ήταν κυρίως εκπαιδευτικός και παράλληλα εξυπηρετούσε στη διατήρηση της τάξης στα αστικά κέντρα, καθώς  απέτρεπε πολλά ορφανά παιδιά από την επαιτεία και την αλητεία με την εξασφάλιση στέγης και εκπαίδευσης σε ένα τεχνικό επάγγελμα.

Σε ό,τι αφορά τη χρονολόγηση του κτιρίου Ισλαχανέ -εκτός των τειχών-, το βέβαιο είναι ότι λειτουργούσε το 1904, όταν ο περιηγητής Αlfred Van de Brule επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις της Σχολής. Εντυπωσιάζεται από τη Σχολή Τεχνών κι Επαγγελμάτων, καθώς υπερτερεί σε σχέση με τις αντίστοιχες σχολές στο Μοναστήρι και στα Σκόπια, που είχε ήδη επισκεφτεί. Η Σχολή της Θεσσαλονίκης, δεν παρείχε μόνο γνώσεις σε ραπτική, υποδηματοποιΐα και ξυλουργική, όπως οι άλλες, αλλά διέθετε και ένα πλήρως εξοπλισμένο μηχανουργείο, σιδηρουργείο και ξυλουργείο, τα οποία, όπως αναφέρει, είχαν αρχίσει να λειτουργούν λίγα χρόνια πριν την άφιξή του. Από τον ίδιο περιηγητή, πληροφορούμαστε ότι στο μηχανουργείο φοιτούσαν εξήντα μαθητές, ενώ στο σιδηρουργείο, που διέθετε τέσσερις μεταλλουργικές καμίνους, εκπαιδεύονταν τριάντα μαθητές, στο ξυλουργείο περίπου σαράντα και οι υπόλοιποι ασχολούνταν με την υφαντική, την τυπογραφία και τη λιθογραφία.

Επίσης, αναφέρει ότι τη λειτουργία των εργαστηρίων και τα μαθήματα σχεδίου τα είχαν αναθέσει σε έναν Γάλλο, τεχνικό διευθυντή, απόφοιτο των γαλλικών σχολών τεχνών και επαγγελμάτων. Ακόμη, ο Van de Brule διαπιστώνει με ενθουσιασμό, ότι υπάρχει πρόθεση για περαιτέρω ανάπτυξη τη̋ Σχολή, ώστε στο μέλλον να συμπεριληφθεί ακόμη μεγαλύτερος αριθμός ορφανών και ότι υπήρχαν στην πόλη φιλάνθρωποι μουσουλμάνοι, που με υψηλό αίσθημα ανθρωπιάς προήγαγαν το καλό, δίχως να νοιάζονται για τη θρησκεία των προστατευομένων. Τέλος, διαπιστώνει ότι η ύπαρξη αυτής της σχολής είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα που θα μπορούσε να παράγει η συνεργασία ευρωπαίων τεχνικών, πέρα από πολιτικές  βλέψεις, στην περιοχή της Μακεδονία

Τα νεότερα χρόνια

Απ’ όλες τις επιχειρήσεις που στεγάστηκαν στο κτίριο αυτό, μακροβιότερη υπήρξε αυτή του Μηχανουργείου Αξυλιθιώτη, ενώ παράλληλα παρουσιάζει ιδιαίτερο τεχνολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον, καλύπτοντας ένα σημαντικό μέρος της βιομηχανικής ιστορίας της πόλης της Θεσσαλονίκης από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του 1990, με ολοκληρωμένη γραμμή παραγωγής, που ξεκινά από την τήξη του μετάλλου και τη χύτευση, μέχρι την τελική μορφοποίηση του προϊόντος στο μηχανουργείο. Με το όνομα αυτό θα γίνει εξάλλου γνωστό το εν λόγω κτίριο των εργαστηρίων του Ισλαχανέ στα νεότερα χρόνια.

Στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής, η πόλη δέχθηκε μεγάλο αριθμό προσφύγων

Όπως δηλώνει και ο εικαστικός επιμελητής Φοίβος Σάκαλης: «Το Ισλαχανέ (ή Ασλαχανέ, που στα τουρκικά σημαίνει σπίτι της συμφιλίωσης ή και της καλυτέρευσης φιλοξένησε από το 1922 πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Δεκαετίες μετά γίνεται η αφορμή για να σκεφτούμε γύρω από το εθνικό μας αφήγημα, αλλά και για να εξετάσουμε την ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Μιας κοινωνίας η οποία παρουσιάζει έντονα φαινόμενα ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας, φασισμού και χουλιγκανισμού, δυσανεξίας στους πρόσφυγες, αλλά και γενικότερα στο διαφορετικό.

Από τον Αύγουστο του 1922 ως τον Μάρτιο του 1923, περίπου 120.000 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη προστίθενται στον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης. Με τη συμφωνία για την ανταλλαγή των πληθυσμών, στη διετία 1923 – 1924 οι μουσουλμάνοι θα αποχωρήσουν από τη Θεσσαλονίκη, ενώ νέα κύματα προσφύγων θα έρθουν να πάρουν τη θέση τους. Το αίτημα για στεγαστική αποκατάσταση των τεράστιων αριθμών προσφύγων πυροδοτεί την άμεση παρέμβαση του κράτους. Όπως  όλες οι τουρκικές ιδιοκτησίες, το συγκρότημα του Ισλαχανέ περιέρχεται στη κυριότητα του ελληνικού κράτους. Το Κεντρικό Γραφείο Ανταλλαξίμων που αναλαμβάνει τη διαχείριση του Ισλαχανέ, όπως ήταν φυσικό, εγκαθιστά στο κεντρικό κτίριο του ορφανοτροφείου ελληνικές προσφυγικές οικογένειες. Σύμφωνα με έγγραφα που βρέθηκαν στο αρχείο της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου (Κ.Υ.Δ), προκύπτει ότι πολλοί πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί και στο τζαμί του Νουμάν Πασά, στο ομώνυμο χαμάμ, ακόμα και στο μαυσωλείο. Ο Θ. Ζαχαριάδης εξακολουθεί να είναι κάτοχος του κτιρίου των εργαστηρίων, πληρώνει όμως πλέον τα μισθώματα στο ελληνικό δημόσιο. Τα νέα πληθυσμιακά δεδομένα, θα οδηγήσουν, το 1925, στην ίδρυση του Γ ́ Γυμνασίου Αρρένων, το οποίο ελλείψει κατάλληλου κτιρίου, θα εγκατασταθεί, στο εξαθλιωμένο πλέον δεύτερο κτίριο του συγκροτήματος το οποίο, αφού φιλοξένησε κι αυτό για λίγο διάστημα πρόσφυγες, αποδίδεται και πάλι σε εκπαιδευτική χρήση.

Από τους μαθητές Γ Γυμνάσιου Αρένου εκεί που στεγαζόταν παλιά το οθωμανικό ορφανοτροφείο ξεχώρισαν μεταξύ άλλων,ο λογοτέχνης Γιώργο Ιωάννου και ο λαογράφος, μελετητής και συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος.

Το διώροφο αυτό κτίριο, θα λειτουργήσει αρχικά ως ημιγυμνάσιο, παράρτημα του Β ́ Γυμνασίου, για την αποσυμφόρηση του οποίου θα μεταφερθούν οι μαθητές των δύο πρώτων τάξεων, που κατοικούσαν πάνω από την οδό Εγνατία. Την επόμενη χρονιά, προστέθηκαν στο ημιγυμνάσιο και άλλες τάξεις και το ολοκληρωμένο πια γυμνάσιο θα προσφέρει μάθηση στα προσφυγόπουλα της περιοχής. Από τους μαθητές  του θα αναφέρουμε, μεταξύ άλλων, τον λογοτέχνη Γιώργο Ιωάννου και τον λαογράφο, μελετητή και συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλο.

 Το 1992, το κτίριο των εργαστηρίων, όπου τα τελευταία χρόνια στεγαζόταν το μηχανουργείο Αξυλιθιώτη, χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία … μαζί με τον εξοπλισμό του, γιατί αποτελεί, ως σύνολο, ένα πολύ αξιόλογο δείγμα της νεοελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς με συνεχή λειτουργία από το 1915 έως σήμερα. Η χωροθέτηση του κτιρίου αυτού, στην περιοχή έξω από τα ανατολικά τείχη, όπου εντάσσονται αρκετά αξιόλογα νεώτερα μνημεία, όπως τα κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας, των Διαμαρτυρομένων και της Αρμενικής Κοινότητας, τα νοσοκομεία Άγιος Δημήτριος (πρώην Δημοτικό Νοσοκομείο) και Γ. Γεννηματά̋ (πρώην Κεντρικό Νοσοκομείο), οι Κήποι του Πασά, καθώς  και η οικία – μουσείο του Μουσταφά Κεμάλ  Ατατούρκ  (εντός των τειχών), σε συνδυασμό με τα ανατολικά τείχη τη̋ πόλης και τον σημαντικό βυζαντινό ναό του Άγιου Νικόλαου Ορφανού, παρουσιάζει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, ενδυναμώνοντας  το μνημειακό απόθεμα της περιοχής.

Πηγή:popaganda.gr.

#Art #Έκθεση #Έκθεση_Ζωγραφικής #Τέχνη_Λήθης_Αντίδοτο #Umbra #80_Χρόνια_Ολοκαύτωμα_Χορτιάτη #Ισλαχανέ #Θεσσαλονίκη #Thessaloniki #Εγκαίνια_Έκθεσης #Ζωγραφική #Καλές_Τέχνες #Ελένη_Ιωάννου #Βασίλης_Καρκατσέλης #de_stijl_de_l_arte #Greek_Artist #Kavala #Καβάλα #Χορτιάτης #Μπάμπης_Νανακούδης #Χορτιάτης_570

#Χορτιάτης_570 #Καβάλα #Art #Ελένη_Ιωάννου #Έκθεση #Έκθεση_Ζωγραφικής #Τέχνη_Λήθης_Αντίδοτο #Umbra #80_χρόνια_ολοκαύτωμα_Χορτιάτη #Επετειακή_Έκθεση_Εικαστικών #Καλές_Τέχνες #Ζωγραφική #Ισλαχανέ #Θεσσαλονίκη