Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά
Σ' ένα βαγόνι ανεβαίνω
Λάθρα
Κάρτα, χαρτί, ταυτότητα
Μηδέν
Αγάπες, φίλους, παρελθόν,
Στο μέλλον
τους καρφιτσώνω
Και κινώ.
Να συναντήσω επιθυμώ
Κι ό,τι ονειρεύτηκα
Πως έχω ζήσει
να το ζήσω. Ελένη Στασινού
Η Ελένη Στασινού γεννήθηκε στην Πάτρα. Προέρχεται από εργατική οικογένεια, γεγονός που θεωρεί απολύτως τιμητικό. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές «Οι οδύνες της μετάλλαξης» και «Πιο πέρα», καθώς και τα μυθιστορήματα «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα», «Απόδραση προς το φως», «Ο Στέφανος του ελαιώνα», «H Αγία πόρνη της καρδιάς του» (best seller 2001), «H αυτοκρατορία των δήθεν», «Οντισιόν», «Νύχτες Υποταγής», «Η Γυναίκα των Δελφών». Το τελευταίο βραβεύτηκε το 2011 στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του φορέα “Insula Europea” στην Perugia στις Ιταλίας. Ακολουθούν «Οι Πιρογιέρηδες του Έρωτα» και το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο Χορός των Κρυστάλλων». Συμμετείχε στη συλλογή διηγημάτων «Το λιμάνι της ζωής μου». Ασχολείται με τη δραματοποιημένη βιογραφία (Ερίκ Σατί, Σαίξπηρ, Διονύσιος Λαυράγκας). Από τις Εκδόσεις Γκοβόστη κυκλοφορούν, επίσης, τα μυθιστορήματα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» και «Μαινάδες του Κηφισού».
"Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά" είναι το νέο της μυθιστόρημα. Ένα μικρό αριστούργημα το οποίο είναι μαγικό όσο η ζωή, θλιμμένο όσο ο θάνατος και τόσο ποιητικό όσο το "Ζοχάρ, το βιβλίο της λαμπρότητας".
Η γραφή της Ελένης Στασινού κινείται μεταξύ ρεαλισμού και μαγείας. Σε συνεπαίρνει με την αέρινη αφήγησή της που συνδυάζει άψογα, σουρεαλιστικά, ονειρικά και φανταστικά στοιχεία. Είναι η γραφή της αναζήτησης. Ο τρόπος της έχει μια ποιότητα που επιτρέπει στη δημιουργικότητα και την ιστορία να συγκρούονται σε μια υπέροχη ένωση φιλοσοφικής διορατικότητας. Η μυθοπλασία της είναι ουσιαστική, δημιουργική, μια γέφυρα που ενώνει την πραγματικότητα με έναν κόσμο μαγικό, συμφιλιώνοντας την ύλη και το πνεύμα. Τα διαρκώς κυμαινόμενα συναισθήματα των χαρακτήρων επιτρέπουν στην ιστορία να εξελιχθεί σφυρηλατώντας το κράμα του κόσμου τους που είναι οδυνηρό, σπαραχτικό και λυτρωτικό. Με τη μαγική πινελιά ενός παραμυθιού για ενήλικες, οι στοχασμοί και τα βαθιά νοήματα ζωής βρίσκονται σε μία κυκλική ροή των τροχών του συρμού, των μηνών, των εποχών και των ετών καθώς περνούν...
Στα μέσα του 20ου αιώνα, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η χρήση των τρένων στην Ευρώπη έχει περιοριστεί αισθητά λόγω της εξέλιξης της αυτοκινητοβιομηχανίας, κάπου στη νότια Ελλάδα στη φανταστική πόλη Θαμπία κατά τη διάρκεια που οι ΣΕΚ λειτουργούσαν το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, ένας σιδηροδρομικός σταθμός είναι το σημείο καμπής όπου η Έλι η μαθήτρια ως άλλη Εύα "θ' αμαρτήσει", θα νοιώσει τον έρωτα, θ' αγαπήσει και θ΄αγαπηθεί, θα προδοθεί από τον αγαπημένο της κι εγκατελλειμένη θα γυρίσει στους θρησκευόμενους-θρησκόληπτους αυστηρούς κι αυταρχικούς γονείς της...
Στον ίδιο τόπο γεννιούνται και μεγαλώνουν ο Ζοχάρ κι ο Ζακχάρια, δύο αγόρια διαφορετικής ηλικίας που οι ζωές τους λόγω των οικογενειών τους και των καταστάσεων εξελίσσονται διαφορετικά. Ο πρώτος ζώντας σε μία ελεύθερη οικογένεια που τον αφήνει να εξερευνήσει τη ζωή, θα ψάξει, θα μάθει και θα επιλέξει το δρόμο του κατά τη βούλησή του όμως πάντα με τη σωστή καθοδήγηση δυο γονιών που αγαπιούνται πραγματικά και δίνουν αγάπη στο παιδί τους το οποίο εξελίσσεται σε έναν ελεύθερο και σωστό άνθρωπο. Ο δεύτερος, ορφανός από πατέρα, ένα παιδί ανέμελο κι αθώο πέφτει θύμα κακοποίησης από τον πατριό του υπομένοντας τα πάντα μόνο για να βλέπει τη μητέρα του να χαμογελά... καταλήγοντας φονιάς.
Ο Μοζέ ο ένας από τους γιους του Κεφά (πατριός του Ζακχάρια, μοχθηρός κι αδίστακτος), είναι ένα συνετό παιδί που κυνηγά τη μόρφωση -σε αντίθεση με τον αδελφό του που ακολουθεί τα σκληρά βήματα του πατέρα- γίνεται αδελφικός φίλος του Ζακχάρια και καταλήγει σε ...θριαμβευτική Έξοδο. (Πιθανόν ένας παραλληλισμός του Μωυσή και της Εξόδου των Εβραίων. Εξάλλου το εβραϊκό στοιχείο κινείται παρασκηνιακά.)
Ο Ζοχάρ, η Χάνα, η Ταμάρ, ο Χαγκαντά, η Ταβιθά, ο Κεφά, η Σαλομά κ.α. Ονόματα που το καθένα έχει τη βαθιά αρχέγονη σημασία του, χαρακτηρίζει και καθορίζει τη ζωή του καθενός, έχοντας τη δική του θέση στο μεγάλο δέντρο της ζωής, όπου ανήκουν και οι ανώνυμοι χαρακτήρες του βιβλίου, ο Ειδωλολάτρης, το αλλόκοτο αντρόγυνο, η σοφή γριά τσιγγάνα, ο πανδοχέας κ.α.
Το μυθιστόρημα καταγράφει τις ζωές των "ηρώων" του ξεχωριστά αλλά και σε συνδυασμό μεταξύ τους. Βλέπουμε με ενδιαφέρον το παρελθόν και το παρόν σιγά σιγά να αρχίζουν να πλησιάζουν το ένα στο άλλο, στη συνέχεια οι ιστορίες εμπλέκονται και καθώς πλησιάζουμε στο τέλος, εξακολουθεί να μας κρατά σε εγρήγορση, κάνοντάς μας ν' απορούμε για τα μήκη στα οποία θα φτάσουν οι άνθρωποι.
Υπάρχει ένα κρυπτικό και μυστηριώδες στην αφήγηση. Μία ιδανική δόση μαγικού ρεαλισμού όπου συνυπάρχει ένας φανταστικός ονειρικός κόσμος με την πραγματικότητα και το φθαρτό της ύπαρξης. Μια ατέρμονη έλξη για ζωή, επιθυμίες που φωνάζουν και σπίθες σοφίας που αντανακλώνται σε κάθε σελίδα.
Αμέτρητες οι εικόνες που μετατρέπονται σε έντονα συναισθήματα. Πολλές θυμίζουν έργα τέχνης μεγάλων ζωγράφων.
Σταθμούς τρένων όπως το "Saint Lazare Station In Paris (Σταθμός του Αγίου Λαζάρου στο Παρίσι)" του Κλωντ Μονέ.
Ο πίνακας "Δύο αγόρια" του Έγκον Σίλε είναι σαν να φωτογραφίζει τους δύο φίλους Ζοχάρ και Μοζέ.
Η πολύχρωμη Ταμάρ στον κήπο της θυμίζει τη "Γυναίκα στον κήπο" του Πικάσο.
Η κραυγή του Ζακχάρια, δυνατή, σπαρακτική όσο η "Κραυγή" του Μουνκ.
Η αυτανάφλεξη της Ταμάρ, μια εικόνα που θυμίζει τον πίνακα "Ο πάπας Ιννοκέντιος στο θρόνο" του Φράνσις Μπέικον, όπου ο ζωγράφος τονίζει το χάος και τον ανθρώπινο πόνο.
Το σπίτι της οικογένειας στο λόφο έτσι όπως το κοιτούν από μακριά ο Ζακχάρια κι ο Μοζέ μοιάζει να είναι το σπίτι που απεικονίζεται στον πίνακα "Ο κόσμος της Χριστίνας" του Άντριου Γουίεθ.
Τέλος η έξοδος στους αμμόλοφους, θυμίζει ένα μέρος από τους εμβληματικούς πίνακες του Νταλί "Trilogy of the desert (τριλογία της ερήμου)" και κυρίως τον περίφημο πίνακα "Moments of Transition (Στιγμές μετάβασης)".
Συνοδοιπόρος του Γκαρσία Μάρκες, της Όλγκα Τουκαρτσούκ, του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, της Ζυράννας Ζατέλη μα πάντα στη δική της μοναδική πορεία, η Ελένη Στασινού μας εκπλήσσει με το συναισθηματικό βαρόμετρο να βρίσκεται στο ζενίθ, με το εκκρεμές που τοποθετεί τις ιστορίες της στο ρολόι του Χρόνου και τη συγγραφική πυξίδα που οδηγεί τον αναγνώστη στον κόσμο της. Διηγείται τις ιστορίες ζωής των πρωταγωνιστών του βιβλίου της, ιστορίες όπου τα νιάτα "κροταλίζουν", όπως χαρακτηριστικά γράφει, ιστορίες ενηλικίωσης, πάθους, αναζήτησης των ονείρων, του έρωτα, της ζωής και όλα αυτά ανάμεσα σε μια πόλη, έναν σιδηροδρομικό σταθμό και στις διαδρομές ζωής του καθενός. Μια επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες. Ένα μυθιστόρημα φιλίας, αδελφών ψυχών, αλήθειας, εσωτερικής αναζήτησης, εγκατάλειψης, ηθών, εθιμοτυπικών παραδόσεων με ένα πλούσιο κοντράστ χαρακτήρων.
"Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά" περιηγείται στην αναζήτηση της αλήθειας, στην αγάπη, στην αμαρτία, στην απώλεια, στην ενοχή, στη μετάνοια και τέλος στη δική του υποτιθέμενη κάθαρση ενόσω ένας άλλος οδηγός "συντηρητής παραδόσεων" όπως αυτοαποκαλείται συνειδητοποιεί ότι θέλει να προσφέρει στην ανθρωπότητα και ξεκινά ένα ταξίδι στη λαβυρινθώδη γνώση με την ελπίδα βρει τους κωδικούς που θα του αποκαλύψουν το μυστήριο της ζωής δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα, θέλοντας να δικαιώσει την ύπαρξή του.
Σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου το πέρασμα του χρόνου κατακλύζεται από την ψυχρή ανθρώπινη πρόοδο, το βιβλίο είναι μια συναισθηματική αφήγηση ζωής που εστιάζει στον ανθρώπινο ψυχισμό, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην οικογένεια και στην επιρροή που ασκεί στα νεότερα μέλη της. Είναι μία ιστορία μεταξύ "σεναριοφυλάκων" και "εισβολέων" (όπως η ίδια η συγγραφέας αναφέρει στο οπισθόφυλλο) που μας διδάσκει ότι τα βαθιά νοήματα κρύβονται στην απλότητα, στην ελευθερία του ατόμου, στην αγάπη, στη δοτικότητα, στη συντροφικότητα, στην οικογένεια και στη μετάδοση της σοφίας και της ελεύθερης σκέψης από γενιά σε γενιά.
"Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά" είναι ένα αξιόλογο μυθιστόρημα με αρχή μέση και τέλος. Με αφετηρία, προορισμό κι επιστροφή σε ένα συγκεκριμένο μέρος, στο σταθμό της ζωής του καθενός, όπου το τρένο οδηγείται από εκείνον; από τη μοίρα; από το Θεό; Από το σκοτάδι στο φως; ή και το αντίθετο... Κανείς δεν γνωρίζει.
Μία ονειρική ωδή στην ψυχή του αναγνώστη:
"Καθώς η μέρα πεθαίνει
και η νύχτα ντύνεται
την έναρξη του σκότους
κάπου εκεί, λίγο πριν, στο λυκόφως
η φύση βγάζει μία κραυγή αοριστίας..." ___Ελένη Ιωάννου
Βιβλία της Ελένης Στασινού:
Σχόλια