Μαρμαρυγή

 

 

 

Μαρμαίρω όταν ο ηγήτορας

βασιλεύει στον ουρανό.

Φυλλοροώ  όταν χάνεται

στον ορίζοντα της ύπαρξής του.

Όταν τυλίγεται ηθελημένα

στης νύχτας τα σκοτεινά πέπλα

με τα ερέβη ενσωματώνομαι.

Μαρμαροφέγγω 

στης θάλασσας το κύμα

στο στιλπνό της δέρμα ανασαίνω,

κυριαρχώ του φεγγαριού.

Μαρμαροφέγγουν  τ’ άστρα

για να κοιμούνται ήσυχα

τα όνειρα μέσα μου,

όμως εγώ στέρεψα από όνειρα

και τ’ άστρα δε μ’ αγγίζουν.

Στο ξύπνημα της μέρας

με καταπίνει η θάλασσα, 

με καταπίνει η γη.

Ξεθωριάζω στον ήλιο,

βυθίζομαι στην ανυπαρξία

καθώς εκμηδενίζονται

οι διαφορές  ουρανού και γης

εκλείπω, αφανίζομαι,

αντανακλώμαι ,ακτίνα του ήλιου

που πέφτει στις ιερές αρχαίες πέτρες

μαρμαρυγή του δευτερόλεπτου

σταδιακά σβήνω…

των αιώνων στίγμα γίνομαι.

 

 

Μαρμαρυγή ___Ελένη Ιωάννου
destijldelarte.wordpress.com
destijldelarte.blogspot.gr