Ποιος Είμαι;                       

 

Είμαι το σώμα μου.
Είμαι ο νους μου μαζί με τις σκέψεις του.
Είμαι τα συναισθήματά μου.
Είμαι τα πιστεύω μου.
Είμαι οι πράξεις μου.

Μακάρι νάξερα ποιος στ’ αλήθεια είμαι…
Μήπως…. δεν είμαι ακριβώς όλα αυτά, αλλά,
έχω ένα σώμα
έχω ένα νου
έχω σκέψεις και συναισθήματα
έχω κάποια πιστεύω
έχω ένα τρόπο δράσης μέσα από τις πράξεις μου;

Μα αν όλα αυτά δεν είμαι, αλλά απλώς τα έχω,
τότε, Εγώ ποιος τελικά είμαι;
Είμαι η συνειδητότητα.
Ή αλλιώς, η επίγνωση.
Ή αλλιώς ο χώρος όπου συμβαίνουν όλα αυτά.
Είμαι ο χώρος όπου υπάρχει το σώμα μου,
οι σκέψεις μου,
τα συναισθήματά μου,
οι πεποιθήσεις μου,
οι πράξεις μου.
Όλα αυτά δε θα είχαν δυνατότητα ύπαρξης αν δεν υπήρχε ένα πεδίο να τα εμπεριέχει.
Επομένως, δεν είμαι το σώμα μου αλλά ο χώρος που φιλοξένει το δικό μου μαζί με όλα τα άλλα σώματα.
Δεν είμαι οι σκέψεις αλλά ο χώρος που φιλοξενεί σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, πράξεις, γεγονότα, δεδομένα κοκ.
Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μου, το ίδιο μου το σώμα, είναι όλα εφήμερα, προσωρινά, φθαρτά, πεπερασμένα. Πηγαινοέρχονται, εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σαν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου που μοιάζουν τόσο φευγαλέα και ευμετάβλητα!
Όμως Εγώ Είμαι.
Είμαι ο Ουρανός, όχι μόνο τα σύννεφα.
Είμαι ο Ήλιος, όχι μόνο οι ακτίνες του.
Είμαι ο υπολογιστής, όχι μόνο τα δεδομένα του.
Είμαι η θάλασσα, όχι μόνο τα κύματά της.
Τα σύννεφα, οι ακτίνες, τα κύματα είναι μέρος αυτού που είμαι, αλλά μόνο ένα ελάχιστο μέρος. Είναι μόνο εκείνο που φαίνεται ή αλλιώς, η μορφή.

Τι γίνεται όμως μ’ εκείνο που δε φαίνεται;
Ο αέρας δε φαίνεται και γίνεται ορατός όταν φυσάει μόνο. Όμως είναι απολύτως υπαρκτός άσχετα αν δεν τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας παρά μόνο κάτω από κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες.
Όπως ο αέρας έτσι η ανθρώπινη και κάθε μορφή ύπαρξης είναι πολύ ευρύτερη, απεριόριστη, άφθαρτη, περιεκτική.
Γιατί όμως εγώ την βλέπω τόσο περιορισμένη;
Διότι δε μπορώ να διακρίνω παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Όλο το τεράστιο βουνό που κρύβεται από κάτω είναι αόρατο για τα ανθρώπινα μάτια μου και τις αισθήσεις μου γενικώς. Έτσι πιστεύω στην ψευδαίσθηση αυτού που βλέπω και μπερδεύω το μέρος με το όλο.
Και τι να κάνω για να μη συνεχίσω να τα μπερδεύω;

Είναι απλό. Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου να παίρνω ξανά και ξανά μια εσωτερική απόφαση σχετικά με το που θα δώσω την προσοχή μου κατά τη διάρκεια της μέρας. Σε εκείνο που δεν είμαι ( σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, γεγονότα κλπ) ή σε εκείνο που πραγματικά είμαι ( τον απεριόριστο χώρο μέσα στον οποίο συμβαίνουν όλα αυτά; )
Εν ολίγοις στη μορφή με τις άπειρες παραλλαγές της ή στο άμορφο;
Η επιλογή αυτή είναι που θα καθορίσει το τι θα προσελκύσω και το τι θα βιώσω σήμερα.
Η επιλογή αυτή είναι που θα καθορίσει την ποιότητα και το περιεχόμενο της εμπειρίας μου πάνω στη γη.

Και να θυμάμαι: Η επιλογή είναι δική μου, μόνο δική μου και κανενός άλλου.
Απο καρδιάς


enallaktikidrasi