La follia
Απογεύματα στο φουαγέ
La follia
Ιδέα-σύλληψη: Ίσμα Τουλάτου
Σκηνοθεσία- εικαστική επιμέλεια- φωτισμοί: Δημήτρης Ντάσσιος
Επιμέλεια κίνησης: Γιάννης Ντοντσάκης
Επιμέλεια προγράμματος: Γιώργος Κουμεντάκης
Σκηνοθεσία- εικαστική επιμέλεια- φωτισμοί: Δημήτρης Ντάσσιος
Επιμέλεια κίνησης: Γιάννης Ντοντσάκης
Επιμέλεια προγράμματος: Γιώργος Κουμεντάκης
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013
13 Απριλίου 2013
13 Απριλίου 2013
ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ (Σκάλες εισόδου & ζωντανή μετάδοση στην Αίθουσα Μ. Κάλλας)
Ώρα έναρξης: 20.00
Για τη ζωντανή μετάδοση στην Αίθουσα Μ. Κάλλας η είσοδος θα είναι ελεύθερη, με δελτία προτεραιότητας τα οποία θα διανεμηθούν δύο ώρες πριν την έναρξη της παράστασης.
Ώρα έναρξης: 20.00
Για τη ζωντανή μετάδοση στην Αίθουσα Μ. Κάλλας η είσοδος θα είναι ελεύθερη, με δελτία προτεραιότητας τα οποία θα διανεμηθούν δύο ώρες πριν την έναρξη της παράστασης.
Πιάνο: Δημήτρης Γιάκας
Φλάουτο: Θόδωρος Μαυρομμάτης
Βιολοντσέλο: Αμαλία Γιαννοπούλου
Ερμηνεύουν: Βασιλική Καραγιάννη, Ειρήνη Καράγιαννη, Έλενα Κελεσίδη, Τζούλια Σουγλάκου, Βάσια Ζαχαροπούλου
Συμμετέχουν μέλη του Μπαλέτου και της Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
___________________________________________________________________________________
Η όπερα συναντά τη μόδα στις… σκάλες της Λυρικής Σκηνής!
Μια ιδιαίτερη παράσταση, όπου η λυρική τέχνη συναντά τη μόδα, θα παρουσιαστεί στις σκάλες της εισόδου του θεάτρου Ολύμπια. Λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του γεγονότος, καθώς και των ειδικών τεχνικών απαιτήσεων θα υπάρξει ζωντανή μετάδοση της παράστασης στην κινηματογραφικών διαστάσεων οθόνη της αίθουσας «Μαρία Κάλλας» του θεάτρου Ολύμπια, μιας και ο αριθμός των θέσεων στην είσοδο του θεάτρου θα είναι εξαιρετικά περιορισμένος.
Δεν πρόκειται για επίδειξη μόδας, όπου η όπερα συνοδεύει την παρέλαση των μοντέλων. Δεν πρόκειται ούτε για συναυλία, όπου η ντίβα εντυπωσιάζει (και) με δημιουργίες υψηλής ραπτικής. Με σημείο εκκίνησης την τρέλα -μοτίβο επαναλαμβανόμενο στην όπερα- η παράσταση «La Follia» επιχειρεί να συνδυάσει το λυρικό θέατρο με την μόδα, με τρόπο ισότιμο και δημιουργικό προχωρώντας πέρα από τα προφανή, προκειμένου να υπογραμμίσει το σύγχρονο χαρακτήρα και τις πολλές δυνατότητες σύγκλισης των δύο κόσμων. Μέσα από το ιδιαίτερο αυτό δρώμενο, επιχειρείται να καταδειχθεί περαιτέρω ο «συνολικός» (total), σύγχρονος και διαχρονικός χαρακτήρας της όπερας και οι πολλές, άγνωστες ίσως ακόμη, δυνατότητες προσέγγισης με άλλους χώρους έτσι ώστε να ανοιχτεί σε νέα πεδία και να προσελκύσει νέο, αντίστοιχα, κοινό χωρίς «εκπτώσεις» στο αισθητικό επίπεδο.
Τα τελευταία χρόνια η όπερα και η μόδα είναι δύο κόσμοι που όλο και περισσότερο έρχονται ο ένας κοντά στον άλλο. Το γεγονός ότι ο ένας μετά τον άλλοι οι κορυφαίοι σχεδιαστές (Αρμάνι, Μισόνι, Γκαλιάνο, Πράντα, Λάγκερφελντ, Ουνγκαρό, Αλάια κ.α) «υποκύπτουν» στο λυρικό θέατρο, ντύνοντας ορισμένες από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου (Σκάλα, Μετροπόλιταν, Κόβεντ Γκάρντεν κ.α.) είναι μια μόνο, η πιο προφανής, ίσως, παράμετρος. Από την άλλη, η μόδα προσεγγίζει όλο και περισσότερο τη θεατρική και σκηνική πράξη, αφού τα τελευταία χρόνια μετακινείται όλο και περισσότερο προς το «σόου» από πλευράς παρουσίασης (αντί της κλασικής πασαρέλας) και προς το «κοστούμι» από πλευράς έμπνευσης (παραμερίζοντας το δόγμα «κανονικά ρούχα για κανονικές γυναίκες»). Με δεδομένο, παράλληλα, το γεγονός ότι η πάλαι ποτέ άποψη των ακαδημαϊκών κύκλων ότι η μόδα είναι πολύ «ασήμαντη» για να αποτελέσει θέμα σοβαρής εξέτασης έχει αλλάξει άρδην, η δραματική αλλαγή του τοπίου είναι φανερή.
Μέσα από διάσημες σκηνές όπερας και άριες των Πουτσίνι, Μασνέ, Ντονιτσέττι κ.α. οι οποίες συνδέονται με σύντομα οργανικά «διαλείμματα» με συνθέσεις μεταξύ άλλων των Ντεμπυσσύ, Σούμαν και Βέμπερ, η τρέλα - με την ευρεία έννοια της ακραίας συναισθηματικής αντίδρασης - είναι παρούσα μέσα από όλες τις εκφάνσεις της: η τρέλα του έρωτα, της απόγνωσης, του πόνου, της χαράς, της εξουσίας, της ματαιοδοξίας. Σ΄ έναν απρόσμενο χώρο ο οποίος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά για τους σκοπούς της παράστασης, τις σκάλες της εισόδου και το «μπαλκόνι» του θεάτρου «Ολύμπια», ο σχεδιαστής Δημήτρης Ντάσσιος και μια πλειάδα αγαπητών καλλιτεχνών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δημιουργούν ένα πρωτότυπο θέαμα όπου η όπερα και η μόδα πειραματίζονται και συγκλίνουν κάνοντας ένα βήμα παραπέρα στην εκλεκτική, ούτως ή άλλως, συγγένειά τους… Με έναν απρόσμενο συνδυασμό νέων δημιουργιών του Ντάσσιου με κοστούμια και αντικείμενα από το βεστιάριο της ΕΛΣ (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και κοστούμια σημαντικών σκηνογράφων όπως μεταξύ άλλων του Νικόλα Γεωργιάδη, του Γιάννη Μετζικώφ και του Νίκου Πετρόπουλου) επιχειρείται να καταδειχτεί το πώς κάποια κοστούμια, ιδωμένα με ένα τρόπο διαφορετικό και πρωτότυπο, μπορούν να αποτελέσουν μοντέλα υψηλής ραπτικής.
Με τον τρόπο αυτό και πέρα από τον πειραματικό της χαρακτήρα ως προς την προσέγγιση όπερας-μόδας, η παράσταση στοχεύει να αποτελέσει έναν ιδιαίτερο, σύγχρονο και καλαίσθητο «φόρο τιμής» στην ίδια την ιστορία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και των συνεργατών της.
Μια ιδιαίτερη παράσταση, όπου η λυρική τέχνη συναντά τη μόδα, θα παρουσιαστεί στις σκάλες της εισόδου του θεάτρου Ολύμπια. Λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του γεγονότος, καθώς και των ειδικών τεχνικών απαιτήσεων θα υπάρξει ζωντανή μετάδοση της παράστασης στην κινηματογραφικών διαστάσεων οθόνη της αίθουσας «Μαρία Κάλλας» του θεάτρου Ολύμπια, μιας και ο αριθμός των θέσεων στην είσοδο του θεάτρου θα είναι εξαιρετικά περιορισμένος.
Δεν πρόκειται για επίδειξη μόδας, όπου η όπερα συνοδεύει την παρέλαση των μοντέλων. Δεν πρόκειται ούτε για συναυλία, όπου η ντίβα εντυπωσιάζει (και) με δημιουργίες υψηλής ραπτικής. Με σημείο εκκίνησης την τρέλα -μοτίβο επαναλαμβανόμενο στην όπερα- η παράσταση «La Follia» επιχειρεί να συνδυάσει το λυρικό θέατρο με την μόδα, με τρόπο ισότιμο και δημιουργικό προχωρώντας πέρα από τα προφανή, προκειμένου να υπογραμμίσει το σύγχρονο χαρακτήρα και τις πολλές δυνατότητες σύγκλισης των δύο κόσμων. Μέσα από το ιδιαίτερο αυτό δρώμενο, επιχειρείται να καταδειχθεί περαιτέρω ο «συνολικός» (total), σύγχρονος και διαχρονικός χαρακτήρας της όπερας και οι πολλές, άγνωστες ίσως ακόμη, δυνατότητες προσέγγισης με άλλους χώρους έτσι ώστε να ανοιχτεί σε νέα πεδία και να προσελκύσει νέο, αντίστοιχα, κοινό χωρίς «εκπτώσεις» στο αισθητικό επίπεδο.
Τα τελευταία χρόνια η όπερα και η μόδα είναι δύο κόσμοι που όλο και περισσότερο έρχονται ο ένας κοντά στον άλλο. Το γεγονός ότι ο ένας μετά τον άλλοι οι κορυφαίοι σχεδιαστές (Αρμάνι, Μισόνι, Γκαλιάνο, Πράντα, Λάγκερφελντ, Ουνγκαρό, Αλάια κ.α) «υποκύπτουν» στο λυρικό θέατρο, ντύνοντας ορισμένες από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου (Σκάλα, Μετροπόλιταν, Κόβεντ Γκάρντεν κ.α.) είναι μια μόνο, η πιο προφανής, ίσως, παράμετρος. Από την άλλη, η μόδα προσεγγίζει όλο και περισσότερο τη θεατρική και σκηνική πράξη, αφού τα τελευταία χρόνια μετακινείται όλο και περισσότερο προς το «σόου» από πλευράς παρουσίασης (αντί της κλασικής πασαρέλας) και προς το «κοστούμι» από πλευράς έμπνευσης (παραμερίζοντας το δόγμα «κανονικά ρούχα για κανονικές γυναίκες»). Με δεδομένο, παράλληλα, το γεγονός ότι η πάλαι ποτέ άποψη των ακαδημαϊκών κύκλων ότι η μόδα είναι πολύ «ασήμαντη» για να αποτελέσει θέμα σοβαρής εξέτασης έχει αλλάξει άρδην, η δραματική αλλαγή του τοπίου είναι φανερή.
Μέσα από διάσημες σκηνές όπερας και άριες των Πουτσίνι, Μασνέ, Ντονιτσέττι κ.α. οι οποίες συνδέονται με σύντομα οργανικά «διαλείμματα» με συνθέσεις μεταξύ άλλων των Ντεμπυσσύ, Σούμαν και Βέμπερ, η τρέλα - με την ευρεία έννοια της ακραίας συναισθηματικής αντίδρασης - είναι παρούσα μέσα από όλες τις εκφάνσεις της: η τρέλα του έρωτα, της απόγνωσης, του πόνου, της χαράς, της εξουσίας, της ματαιοδοξίας. Σ΄ έναν απρόσμενο χώρο ο οποίος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά για τους σκοπούς της παράστασης, τις σκάλες της εισόδου και το «μπαλκόνι» του θεάτρου «Ολύμπια», ο σχεδιαστής Δημήτρης Ντάσσιος και μια πλειάδα αγαπητών καλλιτεχνών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δημιουργούν ένα πρωτότυπο θέαμα όπου η όπερα και η μόδα πειραματίζονται και συγκλίνουν κάνοντας ένα βήμα παραπέρα στην εκλεκτική, ούτως ή άλλως, συγγένειά τους… Με έναν απρόσμενο συνδυασμό νέων δημιουργιών του Ντάσσιου με κοστούμια και αντικείμενα από το βεστιάριο της ΕΛΣ (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και κοστούμια σημαντικών σκηνογράφων όπως μεταξύ άλλων του Νικόλα Γεωργιάδη, του Γιάννη Μετζικώφ και του Νίκου Πετρόπουλου) επιχειρείται να καταδειχτεί το πώς κάποια κοστούμια, ιδωμένα με ένα τρόπο διαφορετικό και πρωτότυπο, μπορούν να αποτελέσουν μοντέλα υψηλής ραπτικής.
Με τον τρόπο αυτό και πέρα από τον πειραματικό της χαρακτήρα ως προς την προσέγγιση όπερας-μόδας, η παράσταση στοχεύει να αποτελέσει έναν ιδιαίτερο, σύγχρονο και καλαίσθητο «φόρο τιμής» στην ίδια την ιστορία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και των συνεργατών της.
Σχόλια