~Ατελές γράμμα~
Καβαλά 16 Ιουνίου 2012
Πατέρα,
ποσό σημαντικός
είσαι για μένα
αν ήξερες… μοναδικός
και ποσό
σε αγαπώ...
Σε σκεπτόμουν
πάντα,
όταν σκαρφάλωνες
ψηλά, όταν εργαζόσουν,
-
πιστός εργάτης από μικρός στη βιοπάλη-
για να
μας φέρνεις τα
αγαθά του ουρανού και της γης.
Σε σκεπτόμουν
πάντα,
όταν κάποιος
ήθελε να σου
κάνει κακό
κι εσύ
του έδινες πάντα χείρα βοηθείας.
Σε
σκεπτόμουν πάντα,
όταν φώναζε
η μητέρα κι εσύ έσκυβες
το κεφάλι
σαν παιδί
που το μαλώνουν μη την πικράνεις.
Σε σκέφτομαι,
ως γελαστό,
ευαίσθητο, παραμυθά που
πάντα
ήθελε να
φτιάξει τα στραβά
του κόσμου .
Σε σκέφτομαι ,
να τραγουδάς
τα δικά μας τραγούδια,
τ΄αστέρι του
βόρια του Χατζιδάκη,
με
την καλοσύνη και την ελπίδα στα μάτια
να
μας μεταδίδεις αξίες της ζωής μέσα από
τους στίχους,
τ’
αεροπλάνο του Χατζή, που το ‘χω πάντα στο νου
και
δεν αφήνω κανένα να με αγγίζει, να με πικράνει,
θυμάμαι να παίζεις το let it be
των Beatles,
στην ξεκούρντιστη κιθάρα σου
και πάντα με
μια φυσαρμόνικα,
να
βγάζεις μελωδίες ψυχής.
Σε
σκέφτομαι, να μας αγαπάς,
να μας προστατεύεις
και πάντα
να
μαστορεύεις, να μαστορεύεις…
Τέτοιος μάστορας
είσαι της ζωής, της
ποίησης,
της
ομορφιάς, της καλοσύνης,
της ευτυχίας μας.
Ένας ζωγράφος
που ποτέ δεν
έγινε γνωστός
γιατί
μάθαινε σε μας την τέχνη της αγάπης.
Ένας συγγραφέας
που ποτέ,
μα
ποτέ δεν
είχε το χρόνο
να γράψει,
γιατί
έγραφε προσεκτικά το βιβλίο της ζωής
μας.
Ένας ποιητής, με κρυμμένα ποιήματα
στα
συρτάρια του νου, ένας μουσικός
που ποτέ
δε μπόρεσε να αναδειχτεί,
γιατί έβαζε πάνω από
όλα εμάς
και που να
του μείνει χρόνος…
Ακόμη και τώρα που
θα έπρεπε να ξεκουράζεσαι,
είσαι
μακριά στην Ινδία — ποιος θα
το λέγε πριν καιρό
και ποιος
θα το πίστευε ότι θα φύγεις.
Είσαι μακριά,
για εμάς, δε πρέπει, γύρνα πίσω,
σε θέλουμε
εδώ , κοντά μας
για να περνάμε μαζί όμορφες στιγμές,
να μιλάμε, να
τραγουδάμε , να κάνουμε βόλτες ,
να φωνάζουμε
να μαλώνουμε και
να αγαπιόμαστε όπως εμείς μόνο ξέρουμε.
Γύρνα πίσω
…γιατί φεύγουν οι στιγμές πατέρα
και πίσω
δε γυρνάμε.
Να πάλι, σαν τώρα θυμάμαι που
με μάλωνες,
με
συμβούλευες κι εγώ εκνευριζόμουν.
Μα και
τι να κάνα
που ήμουν μικρή
και είχες δίκιο σε
ότι έλεγες
και για
ότι φοβόσουν πάλι δίκιο είχες
και πρόσεχες
να μη πάθω κακό.
Πάντα δίπλα
μου ήσουν εσύ, προστάτης και οδηγός,
δάσκαλος
και παράδειγμα ανθρώπου!
Μεγάλωσα πια και
σκέφτομαι νοσταλγικά
και με αγάπη τα περασμένα.
Φοβάμαι στη σκέψη
της μόνιμης απουσίας σου,
δε
θα σε ξαναδώ και τρελαίνομαι
σαν
όνειρο μόνο και σα σκέψη θα υπάρχεις
και πάντα
μα πάντα στην κάρδια μου.
Θέλω τόσα πολλά να
σου γράψω,
μα η συγκίνηση δε
με αφήνει.
Δε μπορώ
να συγκρατήσω τα δάκρυα μου
τώρα που γράφω αυτές
τις λέξεις.
Βλέπεις
είναι που σε αγαπώ
και δε σε έχω κοντά μου...
…………………………………………………………………………………
Σ’
αγαπώ μπαμπά,
η μεγάλη
σου κόρη Ελένη
Ατελές γράμμα___Ελένη Ιωάννου
Ένα γράμμα που δε τελείωσα και δεν έλαβε ποτέ ο παραλήπτης.destijldelarte.wordpress.com
Σχόλια